Onder de motorkap was het verschil tussen Triumphs TR4 en TR5 groot: de viercilinder met carburateur had plaatsgemaakt voor een ingespoten zes-in-lijn. Uiterlijk waren de veranderingen echter lang niet zo schokkend.
Maar met de komst van de Triumph TR6 in januari 1969 werd ook dat weer gecompenseerd. De oorspronkelijk door Michelotti getekende carrosserie maakte plaats voor eentje die door Karmann in het Duitse Osnabrück was ontwikkeld. Veel van de koetswerkdelen zijn overigens nog gelijk aan de TR5 om de kosten niet al te veel op te drijven.
Neus en kont werden nog het meest ingrijpend veranderd. In lijn met de mode van eind jaren zestig kwam er een zwarte grille, een matzwarte achterkant en het aantal chromen strips en biezen werd geminimaliseerd.
Ook kwamen er bredere (stalen) wielen en een anti-rolbar vooraan.
De 2.498 cc zescilinder leverde 150 pk. Tenminste: als de auto geleverd werd aan deze kant van de oceaan, want alle Amerikaanse versies moesten het met een stuk minder vermogen doen: 104 pk. Dit was met name te danken aan de strengere Amerikaanse eisen voor uitstoot. TR6-en hadden in de VS bovendien nog een carburateur in plaats van brandstofinjectie. Na 1973 (het jaar van de oliecrisis) werd de continentale TR6 trouwens ook minder sterk en moest-ie het met 125 pk’s doen dankzij een nieuw brandstofinjectiesysteem en veranderde nokkenas.
Opvallend is ook de spoiler onder de voorbumper die vanaf dat jaar werd gemonteerd. Nuttige opties waren een overdrive en een stalen hardtop die leverbaar waren tot het model werd opgevolgd door de TR7 in 1976. Het overgrote merendeel van de 94.619 gebouwde Triumphs TR6 ging naar Amerikaanse klanten en heel veel van de auto’s die bij ons rondrijden komen daar ook weer vandaan.
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten